προσταχή

ἡ, Α

(σε επιγρ.) η προσταγή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προσ-τάσσω, αντί τού τ. προσ-ταγή με δάσυνση τού χαρακτήρα –γ από αναλογική επίδραση (πρβλ. παθ. αόρ. ἐ-τάχ-θην, ενεργ. παρακμ. τέ-ταχ-α)].